Jan Pieter Koch

Dagblad van het Noorden: 4 sterren aan locatie project 'Welstaat'

"Op het veld blijkt hoe fraai de composities van Jan Pieter Koch zijn, ... ..met name de intiem zingende witte wieven en het slotkoor maken indruk...".

Marcelle Schots over 'Maybe Two' in de theaterkrant 4 april 2013.

'... hoe goed het evenwicht tussen de sterke dans, het soms inventieve ruimtegebruik en de op het toneel gespeelde strijkkwartetten van Ravel en Mendelsohn, die worden doorsneden met Funky fragments van Jan Pieter Koch en het hitje Skinny love van Bon Iver, ook is.

Patrick van den Hanenberg over 'Ik, Driss, de Musical' ( 2013, Stichting 't Beemstervarken, Bart Oomen, Justus van Oel ) in de Volkskrant:

'Dat levert een ontspannen avond op met (...) ontwapenende karakters en een paar prachtige liedjes. Vooral het pauzenummer waarin Jolande ( Jennifer van Brenk), vriendin van Driss (fahd Larhzaoui), aan haar verbijsterde Marokkaanse geliefde uitlegt dat ze toch echt wel wat meer vriendjes heeft gehad voordat hij ten tonele verscheen, is een musicalschoonheid'.

Wilfred Takken over 'Den Uyl of de Vaandeldragers'( 2000, Growing up in Public, Don Duyns), in de NRC:

'Gelukkig is er de op de progressieve rock uit de jaren '70 leunende muziek van Jan pieter Koch, met veel akoestische gitaar en Hammond-orgel. In Juda Goslinga heeft hij een uitstekende zanger die de nummers op de juiste progressieve manier zingt . Vooral het melancholische 'Wijde pijpen' is mooi. Kochs pastiches op socialistische strijdliederen zijn ook erg aanstekelijk: 'Heft nu dat roode vaandel, haakt in die elleboog / de pet over de oren / marcheert nu omhoog.'

Anneriek de Jong over 'Moraviascape' ( 1996 Paardenkathedraal, Niels Hamel) in NRC:

'De beelden worden begeleid door een spannende soundtrack van muziekvormgever Jan Pieter Koch, met geluidsopnames van stationsdrukte en andere plekken waar veel mensen komen .'

Anneriek de Jong over 'Yerma'( 1995, Paardenkathedraal, Aram Adriaanse) in NRC:

'Het trieste gezang van de dorpelingen, hun grijze kleren, de dikke muren, de gitaren, mandolines en trekharmonica's- dergelijke geslaagde symbioses van beeld en geluid maken (...) deze enscenering toch tot een bijzondere gebeurtenis.'

Paola van de Velde over Het Uur U/Awater ( 1994/95, Paarden kathedraal, Aram Adriaanse) In Nieuws van de Dag:

'De muziek van Jan Pieter Koch, de vormgeving van Niels Hamel en het fantastische spel van zowel Carol Linssen als Wim Bouwens, als zanger Romain Bischoff( Awater) doen nergens de tekst (....) tekort. Het één stuwt juist het ander naar een ongekende hoogte. Alles intensiveert elkaar. Prachtig. 'Hoe mooi? De hemel weet hoe. Maar dat is tot daar aan toe' Een beter slot voor deze recensie dan de laatste regels van 'Het Uur U' is er niet. Zo Mooi!

Emile Wennekes over de opera 'Awater' ( 1994/1995) in Podiumkunst:

'Eén van de aardigheden van deze muziek vind ik juist dat het een eenvoud suggereert die er in niet is. Zij is buitengewoon complex. Maar het geheel met smartlap, swingende pop en jazzy deuntjes versluiert die complexiteit van de gecomponeerde muziek.'